Z DZIEJÓW PARAFII
1918 – 2018
Stulecie odzyskania niepodległości – udział naszych parafian
JAN ADAMCZYK cz. V
Zapraszamy do przeczytania artykułu
Pana Zygmunta Krzystanka
Artykuł ukazał się w Nr 43 (04/2017) NATANAELA, s. 7-8

W dotychczasowych czterech częściach przedstawione były dzieje Jana Adamczyka z Jerzmanowic od rozpoczęcia jego służby wojskowej 4 lipca 1919 r., cały jej przebieg, zmagania na froncie z najazdem bolszewickim, aż do jego przeniesienia do rezerwy 27 lipca 1922 r.

W tym czasie jego jednostka wojskowa, 11 pułk piechoty, nadal przebywa na kresach wschodnich. Uczestnikom tej wojny, osadnikom wojskowym, pomaga w zagospodarowaniu, przekazując im sprzęt wojskowy, jak tabory, konie. Dopiero 21 kwietnia 1921 r. pułk został załadowany na transport kolejowy w Sarnach i przewieziony po dwóch latach do swojego garnizonu, gdzie był witany entuzjastycznie. Rozlokowany został w Tarnowskich Górach i w Szczakowej. Wszedł w skład 23 Górnośląskiej Dywizji Piechoty, która strzegła naszej granicy zachodniej.

11 pułk piechoty liczył 68 oficerów, 2200 podoficerów i żołnierzy, a corocznie przyjmował 1010 rekrutów. W takim składzie brał udział w kampanii wrześniowej w 1939 r., po napadzie hitlerowskich Niemiec.

Jan Adamczyk, uczestnik wojny o odzyskanie niepodległości po 123 latach niewoli, po kilku powstaniach zakończonych klęską, człowiek urodzony pod zaborem rosyjskim, a jako młodzieniec żyjący pod zaborem austriackim, wrócił do domu rodzinnego w Jerzmanowicach już w wolnej Ojczyźnie. Należał do pokolenia, które własną krwią przywróciło istnienie Polski. 

Jako rezerwista był zobowiązany do odbycia czterech ćwiczeń wojskowych, zwykle na manewrach, oraz do stawiania się na rozkaz na zebrania kontrolne. Zaświadczenie odbycia ćwiczeń wojskowych było dowodem zwolnienia w danym roku z podatku wojskowego przez władze skarbowe. Został również zobowiązany do odebrania zaświadczenia mobilizacyjnego, które w razie wojny będzie podstawą powołania do służby wojskowej w oparciu o obwieszczenie.

25-letni Jan 17 listopada 1924 r. zawarł ślub z 20-letnią Wiktorią Perek, a w następnym roku urodziła im się córka Zofia, natomiast syn Edward, który był uprzejmy udostępnić publikowane dokumenty – urodził się w 1937 r. Jan wraz żoną Wiktorią wybudowali dom w Jerzmanowicach, obecnie przy ul. Wschodniej, i pracowalina ośmiomorgowym gospodarstwie. Przeżyli razem 61 lat. Jan zmarł w r. 1985 w wieku 86 lat, natomiast Wiktoria w r. 1989 w wieku 85 lat. Pochowani są w Jerzmanowicach na cmentarzu parafialnym.

 P. S. Z ubolewaniem należy przypomnieć, że nadal nie istnieje u nas izba pamięci, w której należałoby eksponować dla następnych pokoleń tak cenne dokumenty i inne pamiątki historyczne mieszkańców naszej małej ojczyzny.

Fot. nr 1 - fragment książeczki wojskowej z adnotacją o odbytych ćwiczeniach

Fot. nr 2 – fragment książeczki wojskowej z adnotacją o zebraniach kontrolnych
i zaświadczenie mobilizacyjne

Fot. nr 3 – dowód osobisty z lat dwudziestych

Fot. nr 4 - dowód osobisty ze zdjęciem wyciętym ze zdjęcia grupowego,
co świadczy o ówczesnym poziomie zamożności

Fot. nr 5 - dowód osobisty z podpisem starosty olkuskiego

Fot. nr 6 - wyciąg z ewidencji ludności w języku polskim, ale ciągle prowadzonej
na formularzach rosyjskich, aż do 1934 r.

 Fot. nr 7 - tablica nagrobkowa Wiktorii i Jana Adamczyków

Fot. nr 8 - syn Edward przy nagrobku Wiktorii i Jana Adamczyków
udekorowanym biało-czerwonym proporczykiem